Na podstawie fragmentów Księgi Wyjścia scharakteryzuj relacje między Bogiem, a człowiekiem. Bóg wyznaczył szczególną, wyjątkową rolę narodowi żydowskiemu w planie zbawienia ludzkości. Człowiekiem, którego Bóg obdarza zaufaniem, któremu powierzył rolę przewodnika Izraelitów jest Mojżesz.Bóg jest miłosierny, nie może patrzeć na cierpienia narodu żydowskiego w Egipcie See also Wesele Rozprawka Na Podstawie Fragmentu | 245 Maturalne Tematy Z \"Wesela\" Stanisław Wyspiański 45 개의 자세한 답변 z トン 人 外 アニメーション a beautiful greed nulu nulu 주제에 대한 동영상 보기 Młody Soplica bywał na zamku Stolnika. Horeszko nie zapraszał go tam jednak z czystej przyjaźni. Miał nadzieję, że skorzysta na popularności Jacka i zapewni sobie poparcie na sejmikach szlacheckich. Z czasem, między Soplica zaczął pałać uczuciem do Horeszkówny. Mimo tego, nigdy nie odważył się okazać swoich uczuć. Na podstawie całego zdarzenia krystalizuje się nam on jako wzór prawdziwego patrioty, osoby, dzięki której Polska i pamięć o niej nie zaginą. Swoją postawą być może pragnął dać „lekcję” współtowarzyszom, wskazać im drogę jak należy postępować, jakimi wartościami kierować się w życiu, ale również na pewno Are you looking for pictures about Na Podstawie Fragmentu Powiedz Jakie Wartoci Gosi Deklaracja Praw? Please look at the other images below to find an image that suits your needs. We strive to provide the latest images, wallpapers, clipart, photos and animations available on the ceipnievestoledo.org website. Analiza fragmentu powieści Josepha Conarada „Jądro ciemności” CECHY DRAMATU SYMBOLICZNEGO NA PODSTAWIE „WESELA” S. WYSPIAŃSKIEGO; Ars Poetica L. Staffa - Interpretacja "Ballada bezludna" - Leśmian, interpretacja utworu Te zaś przyniosłyby w istocie upragnione wywyższenie mas, broń na "ludzkie bestie". Geist znosił niedogodności, upokorzenia i oszczerstwa. Tylko dlatego, że miał marzenie. Ostatecznie to ta siła płynąca z wizji starego chemika stanowi największy dowód na potrzebę posiadania marzeń. Marzenia stanowią pożywkę ducha. fwiWSeg. „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego to dramat, w którym autor zawarł wyrazistą ocenę polskiego społeczeństwa. Jawi się ono przede wszystkim jako głęboko podzielone, pozbawione solidarności i niezdolne do zjednoczenia nawet w obliczu wielkich idei. Źródłem owego podziału są historyczne zaszłości i wielowiekowa nierówność między szlachtą, z której wywodzi się inteligencja, i prostym ludem. Obie klasy próbują się do siebie zbliżyć, czego wyrazem jest właśnie tytułowe wesele inteligenta, Lucjana Rydla i chłopki, Jadwigi Mikołajczykówny. Zbratanie ludu i inteligencji jest jednak tylko chwilowe i bardzo pozorne, podobne do spotkania na weselnym przyjęciu. Obie strony mają bowiem względem siebie zupełnie odmienne oczekiwania. Inteligencja wprawdzie interesuje się wsią i jej obyczajami, jednak jest to bardziej wyraz pewnej mody i rozrywki niż rzeczywistej potrzeby zbliżenia. Wyspiański wyraźnie krytykuje młodopolską chłopomanię, jako wyraz powierzchownego zachwytu chłopską prostolinijnością, pięknem wiejskiego krajobrazu i ludowymi strojami. Postawę taką szczególnie mocno prezentuje Pan Młody, rozpływający się w zachwytach nad swoją żoną chłopką. Jego umiłowanie wiejskich obyczajów przybiera wymiary komiczne – na weselu zdejmuje buty, nie wiedząc, że wedle ludowej etykiety jest to ogromny nietakt. Z kolei Dziennikarz nie chce rozmawiać z Czepcem o polityce, uważając go za nierównego sobie rozmówcę. Wieś jest dla Dziennikarza jedynie sielskim krajobrazem, a nie przestrzenią, w której mogą się rozgrywać poważne sprawy. Mówi zatem: „Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś zaciszna, byle polska wieś spokojna”. Słowa te wskazują również na bierność polskiej inteligencji i zamykanie się w swoim ciasnym światku małych interesów. Chłopi także są nieufni względem inteligencji. Dostrzegają lekceważenie, z jakim traktuje ich bardziej oświecona warstwa. Czepiec wyraźnie mówi do Dziennikarza: „Pon się boi we wsi ruchu./ Pon nos obśmiewajom w duchu”. Ponadto pomiędzy inteligencją a chłopstwem stoi krwawe widmo galicyjskiej rzezi, której przywódcą był pojawiający się w „Weselu” Jakub Szela. Brak solidarności, wzajemna nieufność, a także bierność inteligencji są zatem według Wyspiańskiego przyczyną społecznych podziałów. Inteligencja jawi się jako warstwa żyjąca w zamkniętym świecie własnych wyobrażeń i rojeń o wielkich czynach. W rzeczywistości jednak jest niezdolna do żadnej aktywności, jak Poeta, który pogrąża się w dekadenckich rozmyślaniach. Inteligencja nie chce też przejąć przewodniej roli i zostawia lud samemu sobie, czego symbolem jest scena, kiedy Gospodarz oddaje złoty róg Jaśkowi. Rozwiń więcej Wstęp (przedstawienie tematu, teza, definicja pojęcia z tematu) Warto zastanowić się nad tym, jak wprowadzanie elementów fantastycznych do utworu wpływa na przesłanie całego dzieła. Taki zabieg był, jest i z całą pewnością będzie wykorzystywany przez twórców tekstów kultury, w tym literatury. Dzieje się tak dlatego, że włączanie do utworów elementów fantastycznych znacząco wpływa na przesłanie całego dzieła. Czasami może to nawet kompletnie zmienić jego wydźwięk, sprawić, że treść będzie niezwykle ważna dla dużej grupy ludzi bądź całego społeczeństwa. Opisywane elementy to motywy, które różnią się od rzeczywistych, są nadrealne, nadnaturalne, nadprzyrodzone, niespotykane, niecodzienne. Argument pierwszy (odwołanie do pierwszego fragmentu Wesela i do całej lektury) W podanym fragmencie (akt I, scena 36) dramatu symbolicznego pod tytułem „Wesele” autorstwa Stanisława Wyspiańskiego, który został napisany w Młodej Polsce, przedstawiona została rozmowa Racheli (jej pierwowzorem była Pepa Singer) z Poetą (jego pierwowzorem był Kazimierz Przerwa-Tetmajer). Miłośnicy poezji rozmawiali o chochole – początkowo zainteresowana nim była wyłącznie dziewczyna, później pałuba stała się ciekawa także dla mężczyzny. Chochoł został nazwany przez Rachelę „nadprzyrodzoną Mocą”, miał zapowiadać według niej „dziwy”, które można rozumieć jako rzeczy niezwykłe, fantastyczne. Wprowadzenie tego nadnaturalnego stworzenia wpłynęło na przebieg całego aktu drugiego, czyli nocy z 20 na 21 listopada 1900 roku, i sprawiło, że „Wesele” okazało się utworem istotnym dla wszystkich Polaków żyjących nie tylko w XX, ale także w XXI wieku. Po przybyciu chochoła do chaty bronowickiej pojawiło się wiele zjaw, upiorów i duchów (np. upiór Jakuba Szeli, błazen Stańczyk czy rycerz Zawisza Czarny), które ukazywały lęki i marzenia gości weselnych, a co za tym idzie – bolączki i pragnienia całego, uciemiężonego społeczeństwa polskiego. Argument drugi (odwołanie do drugiego fragmentu Wesela i do całej lektury) W drugim fragmencie (akt II, scena 9) opisywanego dramatu młodopolskiego ukazana została rozmowa Poety (jego pierwowzorem, jak wspomniano powyżej, był Kazimierz Przerwa-Tetmajer) z Rycerzem (chodzi tu o bohatera ze średniowiecza – Zawiszę Czarnego z Garbowa). Pierwszy z nich to postać realistyczna, a drugi – fantastyczna. Poeta nie wiedział, z kim rozmawia, zadawał pytania o tożsamość zjawy, z kolei Rycerz nieustannie mówił o potrzebie wszczęcia jakichś działań: „Na koń, zbudź się, ty żak, / ty lecieć masz jak ptak! […]”. Zawisza Czarny odwoływał się do bohaterskich czynów przodków swojego rozmówcy: „Witołd, Zawisza, Jagiełło! […] Olbrzymów dzieło”. Ta rozmowa z duchem, czyli z postacią fantastyczną, znacząco wpłynęła na przesłanie całego dzieła – wskazała, z czym Polacy mieli największe problemy w obliczu zniewolenia. Był to dekadentyzm (charakteryzujący przede wszystkim inteligentów), czyli kompletny brak energii do działania, wszechogarniająca niemoc, apatia, bierność, depresyjność. Uzmysłowienie sobie szkodliwości tej wady mogło pobudzić Polaków do refleksji, wstrząsnąć nimi, a wreszcie – nakłonić do zmiany postaw i zachowań. Argument trzeci (odwołanie do tekstu kultury – Dziady, cz. II) Elementy fantastyczne znajdują się także w dramacie niescenicznym pod tytułem „Dziady” cz. II autorstwa Adama Mickiewicza, który został napisany w romantyzmie. W utworze głównymi bohaterami są duchy przybywające do przycmentarnej kaplicy w Dzień Zaduszny. Były to kolejno: aniołki Józia i Rózio (duchy lekkie), Widmo Złego Pana (duch ciężki), pasterka Zosia (duch pośredni), Widmo Młodzieńca (tajemniczy duch). Zjawy rozmawiały z Guślarzem oraz z chórem wieśniaków i wieśniaczek, opowiadały swoje historie, mówiły o potrzebach, wyrażały prośby. Najważniejsze jednak było to, że pojawienie się tych fantastycznych postaci pozwoliło wierzyć ludziom żyjącym w pierwszej połowie XIX wieku w istnienie życia pozaziemskiego, a także w to, że dobro popłaca, a zło (popełnione zbrodnie) zawsze spotyka sprawiedliwa kara. Umieszczone w „Dziadach” wileńsko-kowieńskich motywy nadrealne dawały więc nadzieję społeczeństwu, że po śmierci coś jest, że istnieje jakaś siła wyższa, która obiektywnie ocenia ludzkie życie – wynagradza je bądź karze. Zdecydowanie trudno byłoby stworzyć takie przesłanie, posługując się wyłącznie realizmem. Zakończenie (podsumowanie argumentów, potwierdzenie tezy, wnioski, własne zdanie) Jak widać na podstawie analizy „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego i „Dziadów” cz. II Adama Mickiewicza, włączanie do utworów elementów fantastycznych znacząco wpływa na przesłanie całego dzieła. Czasami może to nawet kompletnie zmienić jego wydźwięk, sprawić, że treść będzie niezwykle ważna dla dużej grupy ludzi (jak w przypadku prostego ludu żyjącego w romantyzmie) bądź całego społeczeństwa (jak w przypadku Polaków wyczekujących od przeszło stu lat niepodległości). Fantastyka sprawia, że dany utwór można rozpatrywać dwupłaszczyznowo – na płaszczyźnie realistycznej, dosłownej i na płaszczyźnie nierealistycznej, metaforycznej. Poszerza więc ona możliwości interpretacyjne i najbanalniej sprawia, że dzieło jest ciekawsze. Gospodarza na temat poezji narodowej oraz przedstaw sądy bohaterów o PNa podstawie fragmentu "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego porównaj poglądy Poety i Poety i Gospodarza toczy się na weselu Pana Młodego i Panny Młodej - artysty i chłopki. Obaj bohaterowie wywodzą się z inteligencji, chociaż Gospodarz od dziesięciu lat mieszka na wsi. - Mają swoje pierwowzory Poeta - pierwowzorem był Kazimierz Przerwa - Tetmajer dekadent, Gospodarz - Włodzimierz Tetmajer - jego przyrodni brat ożeniony z chłopką, malarz. - dyskusja bohaterów dotyczy roli poezji i artysty a także jest refleksją obu bohaterów o narodzie Poeta: - Poeta marzy o napisaniu wielkiego dzieła, chciałby stworzyć potężnego bohatera, rycerza na wzór tych potężnych herosów z przeszłości (może to być nawiązanie do planów Tetmajera - chciał napisać poemat o Zawiszy Czarnym) - Poeta snuje plany, wymyśla scenerię swojego utworu - błędny rycerz, opustoszały zamek, prosty lud - nawiązanie do romantycznej i średniowiecznej scenerii - jego pragnieniem jest wielkość, wspaniałe cele, chciałby wzbić się jako artysta ponad przeciętność, a tymczasem dopada go pospolitość - Poeta żali się na przytłaczającą rzeczywistość, która odbiera natchnienie, nie pozwala rozwinąć skrzydeł - Poezja ma porywać serca, popychać do działania, tymczasem Poetę ogarnia zniechęcenie - jak dekadent pogrąża się w niemocy -Poeta jest świadomy, że w swojej twórczości goni za majakami, że pisze o tym co dziwne, co przypomina senne marzenie, co nie ma związku z rzeczywistością i tym co realne - Polacy zapatrzeni w przeszłość, żyją swoją chwalebną historią, nie chcą zmierzyć się z problemami współczesności, - Złudzenia, marazm inteligencji - Inteligencja wpatrzona w chłopów - ludomania Gospodarz: - Literatura narodowa ma w sobie wzniosłość i patos, pokazuje wielkich i wybitnych bohaterów, ale niewielu tę twórczość rozumie - w każdym Polaku drzemie potencjalnie zdolność do czynu - każde pokolenie ma swojego bohatera, wielką postać, ale ta wielkość przepada i gaśnie - Gospodarz podziela zachwyt chłopstwem - chłop ma w sobie coś królewskiego - godność, siłę i potęgę Wnioski: - podobieństwa i różnice w sądach obu bohaterów - kontrast między marzeniami i pragnieniami inteligencji a ich czynami - postrzeganie poezji narodowej jako dzieł natchnionych/niezrozumiałych - wpatrzenie w chłopów - ironia Poety/ autentyczny zachwyt Gospodarza - naród żyjący przeszłością, niezdolny do zjednoczenia, pogrążony w chocholim tańcu Od wieków wiadomo, że człowiek jest istotą społeczną, czyli jednostką zdolną rozwijać się we właściwy sposób tylko w społeczeństwie. Jest on całkowicie zależny od otaczających go grup, od których czerpie wszelkie wartości. Znaczna część sukcesów odniesionych przez człowieka nie dokonała się za przyczyną indywidualnych działań, lecz była wynikiem współpracy - ale każda współpraca, nawet najbardziej zorganizowana, musi być nadzorowana przez odpowiednią osobę. Moim zdaniem ludzie podejmujący działania dla osiągnięcia wyższego celu bezwzględnie potrzebują właśnie takiego wieków wiadomo, że człowiek jest istotą społeczną, czyli jednostką zdolną rozwijać się we właściwy sposób tylko w społeczeństwie. Jest on całkowicie zależny od otaczających go grup, od których czerpie wszelkie wartości. Znaczna część sukcesów odniesionych przez człowieka nie dokonała się za przyczyną indywidualnych działań, lecz była wynikiem współpracy - ale każda współpraca, nawet najbardziej zorganizowana, musi być nadzorowana przez odpowiednią osobę. Moim zdaniem ludzie podejmujący działania dla osiągnięcia wyższego celu bezwzględnie potrzebują właśnie takiego przywódcy. Potwierdzenie tego widzimy nie tylko w rozległej historii, ale także na kartach wielu dzieł literackich. W dalszej części mojej pracy postaram się udowodnić powyższą tezę, opierając się na podanym fragmencie “Wyzwolenia” Stanisława Wyspiańskiego oraz odwołując się do innych tekstów wyżej dramat, wydany w 1903 roku, dogłębnie analizuje i krytykuje współczesną autorowi Polskę. Jest to swego rodzaju rozrachunek z mentalnością społeczeństwa, skupiający się przede wszystkim na panującej sytuacji politycznej i istniejących wówczas ideologiach oraz stronnictwach. Jesteśmy tu świadkami kreacji bohatera już dobrze nam znanego: jest nim Konrad, postać z mickiewiczowskich “Dziadów, części III”. Jego zadanie to walka, lecz nie tylko o ojczyznę, ale także o jej mieszkańców. Polacy są podzieleni, pochłonięci przez wszechobecne poczucie rezygnacji i niezdolni do samodzielnego działania. Może się zdawać, że wciąż żyją romantycznymi przesłankami, które ich usypiają i omamiają. Tytuł dramatu w pełni oddaje sens powołania Konrada - ma on stać się przywódcą, wyzwolić ludzi z bierności oraz pułapek umysłu, skłonić ich do czynu, “wprząc do dzieła”. Pojawiający się pod koniec Reżyser zdaje się rozumieć, że wspólne działanie jest jedyną nadzieją, naród zaś, pozostawiony sam sobie, nigdy nie podejmie odpowiednich kroków ku zmianie swej beznadziejnej utwór Wyspiańskiego, mianowicie wydane dwa lata wcześniej “Wesele”, jeszcze dobitniej ukazuje tę zawiłą problematykę. Tam grupę stanowi grono gości weselnych należących do dwóch warstw społecznych - chłopów i inteligencji. Są oni przedstawieni z dosadną krytyką, której ulegają zwłaszcza niezdolni do czynu i nieodpowiedzialni “panowie z miasta”. Chłopstwo, mimo że zapalczywe, jest zaś “kluczem do wolności” i to w jego obrazie ukazana zostaje świadomość oraz siła narodowa. Ogromną rolę w dramacie odgrywa Wernyhora, półlegendarny Kozak i bohater ukraiński. To za jego przyczyną zebrani podejmują próbę wszczęcia powstania, widząc w tym zrywie szansę na odzyskanie niepodległości. Wzniosła idea kończy się jednak klęską - Jasiek, parobek odpowiedzialny za obudzenie u zgromadzonych ducha walki, gubi służący do tego złoty róg i skazuje ich na pełen apatii letarg. Wyspiański pragnął owym przedstawieniem społeczeństwa zaznaczyć przede wszystkim brak zdolności przywódczych inteligencji oraz niemożność chłopów do samodzielnego działania. To właśnie były powody, dla których naród utracił szanse na przywódcy występuje także w powieści społeczno-obyczajowej Władysława Stanisława Reymonta pt. “Chłopi”. Ukazuje ona życie mieszkańców wsi Lipce, dając równocześnie wgląd w nastroje i stosunki panujące w pouwłaszczeniowej rzeczywistości. Rozbudowane opisy pozwalają czytelnikowi wejrzeć w głąb psychiki bohaterów oraz zapoznać się z ludowymi tradycjami i obrzędami. Społeczność wiejska okazuje się być silnie zhierarchizowana, a na jej czele stoją najbardziej wpływowi bogacze. Do tego grona należy Maciej Boryna, 58-letni gospodarz i właściciel znacznego majątku. Sprawia on wrażenie nieformalnego przywódcy gromady, którego władza ujawnia się w momencie powieściowej bitwy o las. Gdy chłopi dowiadują się, że dziedzic dokonuje wyrębu ich boru, postanawiają niezwłocznie wyruszyć mu naprzeciw. Powszechne zdenerwowanie i zawziętość nie wystarczają jednak, by podjąć działanie. Żaden gospodarz nie rusza się, dopóki nie przybywa Boryna, którego zadaniem jest poprowadzenie wspólnoty i tym samym uchronienie jej własności. Potyczka, mimo że zakończona wieloma ranami i uwięzieniem większości mężczyzn, odnosi zamierzony skutek - Lipczanie odzyskują swój las i mogą szczycić się czynnym oporem przeciwko można zauważyć na podstawie moich powyższych rozważań, wszyscy ludzie pragnący dojść do wielkich rzeczy nie są w stanie dokonać tego bez przywódcy. Społeczeństwo często bywa rozdarte, nie potrafi znaleźć wspólnego języka i ulega wszechobecnym stereotypom. Niejednokrotnie nawet przedstawiciele jednej grupy stają się ofiarami nieporozumień i dezorganizacji. Wszelkie niepewności, podziały i różnice mogą zostać zniesione, gdy na czele zbiorowości stanie jednostka-autorytet, zdolny ją pogodzić i poprowadzić ku zwycięstwu.

wesele rozprawka na podstawie fragmentu